Dagboek uit Kaboel: ‘Ik weet niet wat voor leven ik ga krijgen’

Ik heb een beetje meer hoop, omdat ik heb gehoord dat er een vliegtuig onderweg is om ons te evacueren. Misschien gaan we vanavond al, of morgenochtend. Het wachten is slopend, en kost veel energie. Maar ik ben niet meer zo bang als de eerste paar dagen. De Taliban hebben gezegd dat ze mensen twee weken de kans zullen geven om het land te verlaten.

De stad komt weer een beetje tot leven. Als vrouw durf ik nog niet naar buiten, maar mijn vader is wat boodschappen gaan doen, er zijn een paar winkels open. Buiten klinkt het muziekje van de ijscokar die door de straten rijdt, het is voor het eerst sinds een paar dagen dat mensen weer proberen geld te verdienen. Ik ben zelf bang om naar muziek te luisteren, omdat de Taliban tegen muziek zijn, maar ik doe het toch, stiekem, met alle ramen dicht.

Vanochtend is de vrouw langsgekomen die ons huis zal huren als we weg zijn. We hebben geluk, het is moeilijk om nu een huurder te vinden. De waarde van huishoudelijke apparaten is ook gekelderd. We hebben de afgelopen dagen gebruikt om veel spullen weg te gooien, want we mogen niks meenemen naar het vliegveld. Mijn juwelen, mijn kleren, schoenen; alles moet weg.

Sociale media gedeactiveerd

Veel van mijn collega’s hebben hun computers vernietigd, vanwege de data die erop staan. Ik heb ook mijn ID-kaarten, USB-sticks en oude telefoons allemaal vernietigd. Voor de veiligheid heb ik ook al mijn sociale media gedeactiveerd zoals Facebook en Instagram. Ik heb alleen nog mijn telefoon met WhatsApp.

Het is een gek gevoel om al je spullen achter te laten voor iemand anders. En ik weet niet wat voor leven ik ga krijgen waar ik naartoe ga. Maar ik heb geen andere optie, dus grijp ik deze kans.

Lees ook:

Hoe Afghanistan toch een tweede Vietnam werd

De VS probeerden met hun stille vertrek uit Afghanistan een ‘Saigon-moment’ te voorkomen, maar kregen iets dat toch veel leek op een tweede Vietnam. Hoe kon dit gebeuren?