Britse verpleegkundigen staken, om de kwaliteit van de zorg te verbeteren

Verpleegkundige Karen Johnson werkt al dertig jaar voor de National Health Service (NHS), de Britse publieke gezondheidszorg. Maar nog nooit zag ze zulke enorme personeelstekorten om zich heen als nu. Ze vertelt het met een warme muts op in het winterzonnetje voor de ingang van ziekenhuis The Christie in het zuiden van Manchester. “Ik sprak onlangs een collega uit Birmingham. Op haar ziekenhuisafdeling stond maar liefst 44 procent van alle posities open.”

Johnson staakt. Vele tienduizenden verpleegkundigen en ambulancechauffeurs in Engeland legden maandag het werk neer. Het betrof de grootste staking ooit in de Britse gezondheidszorg. De twee beroepsgroepen staakten de afgelopen maanden al vaker, maar niet eerder tegelijkertijd.

Het probleem is volgens Johnson niet dat er geen Britse verpleegkundigen en doktoren worden opgeleid, maar dat zo enorm veel mensen vertrekken. Naar het buitenland, of omdat ze heel ander werk gaan doen. Vaak zijn ze overwerkt of gedesillusioneerd. De zorgkwaliteit brokkelt erdoor af. Johnson: “Sommige cijfers suggereren dat er meer mensen in Britse ziekenhuizen overlijden dan zou mogen”.

Dus staakt Johnson niet alleen omdat zij beter betaald wil krijgen, maar ook omdat alleen met behulp van betere arbeidsomstandigheden het Britse publieke zorgsysteem kan blijven functioneren.

Anderhalf uur wachten op een ambulance

In The Christie vallen de problemen overigens nog enigszins mee, geeft ze toe. Pas toen haar 18-jarige zoon een tijdje geleden ziek werd en zij met hem in een ander ziekenhuis in Manchester naar de eerste hulp moest, schrok ze echt. Veel te veel patiënten per verpleegkundige. Sommige zieken en gewonden op de eerste hulp moesten er elf uur lang wachten op gammele plastic stoeltjes.

De situatie met de ambulances is al niet veel beter. In de meest levensbedreigende situaties kwam in Engeland gemiddeld nog binnen elf minuten een ziekenwagen voorrijden, berichtte Sky News in januari. Vier minuten later dan de bedoeling is. Maar bij een hartaanval of beroerte duurde het gemiddeld anderhalf uur tot een ambulance ter plekke was. De streeftijd in die gevallen is achttien minuten.

Een statement, maar niet ten koste van de patiënt

Het maakt dat de steun voor de stakingen binnen de Engelse gezondheidszorg opvallend groot is. Ook op de drukke weg voor ziekenhuis The Christie betuigen veel passerende automobilisten hun solidariteit met de demonstranten door even te toeteren. Eind vorig jaar gaf twee derde van de Britten in een peiling aan de stakingen van de verpleegkundigen en ambulancechauffeurs te steunen.

Bovendien zijn de stakingen zo georganiseerd dat de meest essentiële medische zorg er niet onder lijdt. “De actiedagen [dinsdag staken de verpleegkundigen ook, red.] hebben een lange voorbereiding gehad”, zegt Catherine Garner van vakbond Royal College of Nursing. “Er is veel overleg met het ziekenhuismanagement en andere betrokkenen aan voorafgegaan. Daarbij is gezocht naar een balans: een krachtig statement, maar niet ten koste van de veiligheid van de patiënten.”

Een woordvoerder van de Britse premier Rishi Sunak herhaalde maandag echter het regeringsstandpunt: salarisverhogingen boven het inflatieniveau zijn dit jaar ‘onacceptabel’. Dus al riepen ook ziekenhuisdirecteuren de regering maandag op om op zijn minst met de verpleegkundigen in gesprek te gaan, Sunak en zijn ministers lijken dat voorlopig nog niet van plan.

Lees ook:

Drie jaar na de brexit is de realiteit een stuk minder mooi dan de droom

In de nacht van 31 januari op 1 februari 2020 stapte het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie. Een economische catastrofe werd voorspeld. Maar het land zou tenminste wel weer controle krijgen over zijn grenzen. Hoe staan de zaken er drie jaar later voor?

De NHS piept en kraakt meer dan ooit, maar blijft de trots van het VK

De Britse nationale gezondheidsdienst kon de golf aan omikronbesmettingen in de zomer van 2022 nauwelijks aan. De personeelstekorten zijn enorm en dat leidt tot noodsituaties. De problemen waren er ook al voor corona. Toch zijn Britten bijzonder trots op hun zorgsysteem, dat gratis is voor iedereen.