Grootse minimalistische korte roman van Deense Helle Helle

Helle Helle wordt wel de meest minimalistische schrijfster van Denemarken genoemd. Jaren kan ze schaven aan een roman tot er een uitgebeend verhaal overblijft, vaak zonder plot, zonder rond einde, geschreven in een ietwat vervreemdende stijl met zinnen die licht uit het lood lijken te staan. Het drama verschuilt zich bij de Deense in het alledaagse, in het kleine, ze maakt geen grote woorden vuil aan het leed van haar personages, maar het is er, subtiel, onderhuids en juist daardoor vaak ook overrompelend.

In Bob verhuist een jongen van tweeëntwintig van het platteland naar de stad. Voor het eerst op eigen ­benen zwerft hij stuurloos door de vreemde straten van Kopenhagen, verdwaald, niet alleen in de stad, maar ook in zijn hoofd.

Bob heeft veel mee, maar hij heeft geen helder beeld van de toekomst voor zich, geen studie die hem aanspreekt, geen baan die hem genoegdoening verschaft en dat wreekt zich. Er gebeurt niet veel in Bob, we volgen de jongen, die hevig ontroert, gedurende een korte periode in zijn leven waarin hij vooral wandelt, wat klusjes doet, uit eten gaat met zijn vriendin en nieuwe mensen ontmoet. Maar soms ligt hij ook zomaar dagen in bed, Helle vermeldt het terloops, in zinnen die je keel even dichtsnoeren. Groots is dat.

Helle Helle
Bob
Uit het Deens vertaald door Kor de Vries.
Querido; 176 blz. € 20