Ze zijn met weinigen, maar reizigers zijn dol op dit Limburgse treinstation

In het voormalige wachtlokaal van het meest gewaardeerde station van Nederland gooit meervoudig frikandellenprijswinnaar Mathies Soons tegenwoordig snacks in de frituur. Die handeling levert hem in de wijde omgeving lof op. De loempidel en de discodel trekken aanmerkelijk meer publiek dan de treinen die vier keer per uur voor zijn deur stoppen.

Met 150 incheckers op een dag – en dan alleen nog in tijden dat er geen virus rondwaart – werkt station Klimmen-Ransdaal allesbehalve als een magneet op reizigers. Maar laat vervoerder Arriva het niet in zijn hoofd halen om de halte uit de dienstregeling te halen. Charmanter dan Klimmen-Ransdaal worden de stations niet. Reizigers beoordeelden in een enquête dit station als het aantrekkelijkste van Nederland.

In de fietsenstalling staan zes rijwielen, als teken dat eerder deze ochtend heus mensen zijn opgestapt. Ze moeten op Klimmen-Ransdaal alles zelf doen. De loketten zijn jaren geleden opgeheven, klantenservice is slechts bereikbaar via een informatiepaal. Waarom dit monumentale station uit 1913, met zijn kenmerkende dakkapellen en ruime overstekken, dan toch gemiddeld het hoogste cijfer krijgt?

De tijd van de kolenmijnen

“Ook al is het niet meer als zodanig in gebruik, het stationsgebouw is wel pittoresk”, doet stationsmanager Ron Lenssen een poging. “Niet eens per se mooier dan Voerendaal of Schin op Geul, maar door de dorpse omgeving ervaren passagiers hier misschien meer veiligheid. En op een mooie dag geeft het terras van Happy Frites gezelligheid.”

Bovenal is de Limburger trots op zijn monumenten. Voorzichtig haalt Bert Senden op de parkeerplaats zijn maquette uit de doos. De schaal van zijn Klimmen-Ransdaal is 1 op 87, thuis staat nog een grotere. Het station herinnert de zestiger aan zijn jeugd. Toen hij als tiener nog een paar honderd meter verderop woonde, stond hij dagelijks op het perron. Vol moet het hier in de spitsuren hebben gestaan, want auto’s waren zeldzaam.

“In de tijd van de kolenmijnen was dit zelfs een heel belangrijk traject. Om die reden is het aangelegd.” Het liefst had Senden hier als machinist gereden. Conducteur was ook nog prima geweest, maar de psychische test gooide bij zijn sollicitatie roet in het eten. Toen is hij maar stations gaan nabouwen. “Ik heb thuis de hele Heuvellandlijn staan.”

‘Het voelt een beetje als een persoonlijke overwinning’

Senden koestert de mooie herinneringen aan het station. Zoals de zoons van de stationschef (‘een functie met aanzien’) die op het balkon van de bovenwoning accordeon speelden en volle treinen ontroerden. Nog steeds wordt de eerste verdieping bewoond. Vader, moeder en zoon Hendrix zijn, als werk en studie weer op locatie plaatsvinden, goed voor 2 procent van alle reisbewegingen.

“De spoorwoning is altijd van NS’ers geweest”, zegt Eric Hendrix, die als personeelsplanner van de spoorwegen in Eindhoven werkt. “Mijn vader was hier beneden lokettist. Collega’s feliciteren me al dagenlang met mijn station. Het voelt ook een beetje als een persoonlijke overwinning. Ik ben er heel blij mee.”

Om exact 13.27 uur – aan vertraging doen ze maar zelden op de Heuvellandlijn – stappen zowaar drie mensen uit op perron 1. Voor Rutger Burgers en Jacqueline Commandeur kan het contrast niet groter zijn. Hun reis begon ’s ochtends op Amsterdam Centraal, nu zien ze achter zich hun trein beginnen aan de idyllische klim richting Heerlen. “We komen hier vaker, altijd om te wandelen. Soms zelfs van station naar station, ze zijn op deze lijn allemaal even mooi. Alsof je in Zwitserland bent, zo voelt het hier.”

Lees ook:

Hoe overleef ik een treinreis? Praktische tips tegen treinpijn

Per fiets op weg naar Rotterdam CS werd ik kortgeleden van achteren aangereden door een bakfiets-burger. En toen moest de treinreis nog beginnen. Ja, de trein is niet meer wat-ie geweest is.