Twee mama’s met een kindje? Kleuters oordelen niet

“Wie van jullie heeft een grote broer?”, vraagt schrijfster Miriam van Tunen aan de kleuters. Ze zitten deze ochtend in een kring in een lokaal van de christelijke basisschool Johan Willem Friso in Leeuwarden. Een jongetje heeft een knuffel bij zich. Een ander wipt van zijn stoel. Van Tunen (36) geeft vanmorgen een gastles over haar nieuwe prentenboek Superpapa. Daarin vertelt het meisje Mae hoe haar twee mama’s een baby konden krijgen. Superpapa schonk hun zijn zaadje.

“En wie heeft er een klein zusje thuis?” vraagt Van Tunen. Kinderen die er een hebben gaan staan. De laatste vraag: “Wie van jullie is wel eens verliefd geweest?” Een aantal kleuters komt van hun stoeltje. “Iedereen is verschillend, maar we hebben ook dingen hetzelfde.” Zelf werd ze verliefd op Liesbeth, vertelt Van Tunen. “We kregen een kindje en dat is Rosalie”, wijst ze naar haar dochter (6), die voor deze les speciaal in de kring aanschoof. De kleuters kijken er niet vreemd van op. Sterker nog: ze lijken het heel gewoon te vinden. “Kleuters zijn nog heel open. Ze nemen dingen op zonder commentaar”, stelt Van Tunen na afloop vast.

Het boek Superpapa, dat ook in het Fries uitkomt, schreef ze toen nieuwe klasgenootjes en vriendinnetjes Rosalie vroegen waarom ze twee moeders had. Van Tunen: “Een kind zei tegen haar: ”Jij kan helemaal niet geboren zijn, want jij hebt geen papa!” Die heeft ze wel. Rosalie heeft dezelfde donorvader als haar broertje Tobias (3). Maar hoe leg je dat uit aan kleuters? Zo ontstond het idee voor een prentenboek.

Varianten op heterogezin

Van Tunen: “Er zijn wel boeken over seksuele diversiteit voor de bovenbouw. Maar niet voor kleuters, terwijl het zo belangrijk is. Want kinderen hebben al vroeg vragen over hoe het kan dat een kind twee moeders of twee vaders heeft. Dit boek laat zien dat er varianten zijn op het standaard heterogezin.” Eerder schreef Van Tunen het boek Van achter de kast, waarin ze haar coming-out beschrijft in de evangelische geloofsgemeenschap waar ze actief deel van uitmaakte.

In het boek vertelt Mae – bewust koos Van Tunen voor een stoere meid in tuinbroek met twee vrouwelijke vrouwen als moeder – hoe een ‘lieve meneer’ zijn zaadje naar het ziekenhuis bracht. Van Tunens dochter Rosalie fantaseerde wat voor man haar papa kon zijn. Van Tunen: “Hij was misschien wel brandweerman, politieagent of tandarts”, dacht ze. “Dat heb ik in het boek gebruikt. Wie hij ook is, hij is in elk geval een superpapa. We zijn blij dat hij twee moeders geholpen heeft.”

Directeur Helga de Graaf van de Johan Willem Frisoschool vindt het belangrijk, zegt ze, dat kinderen al vroeg weten dat niet elk kind opgroeit bij een vader en moeder. “Diversiteit hoort bij burgerschap. Het mooie van Miriam is dat ze heel gewoon is. Het grote doel is dat je elkaar accepteert en respecteert.” Seksuele diversiteit actief uitdragen wil de school echter niet. Daarom werd bewust geen regenboogvlag gehesen. “We leggen liever een basis in de klassen zodat we bijdragen aan het normaliseren van wat er ook is.”

Luisterboek en spel

Bij het boek van Van Tunen hoort ook een lespakket. Docenten van de Johan Willem Frisoschool willen dat het wordt uitgebreid met een luisterboek en spel, zodat kleuters zelf met het onderwerp bezig kunnen. Voor het lesmateriaal in het Fries vroeg Van Tunen een vertaalsubsidie bij de provincie Fryslân aan, tevergeefs. “De aanvraag heeft een formele afwijzing gekregen”, licht de Friese gedeputeerde Sietske Poepjes (CDA) toe. “Beslist niet vanwege de inhoud.” Op het moment dat Van Tunen de aanvraag indiende, was het boek al vertaald. Poepjes: “Dit is een geweldig mooi project, dat naar de kleuters toe moet. Ik wil daarom kijken of er nog andere subsidieregelingen te vinden zijn.”

Lees ook:

Twee moeders, twee vaders en dan is er nog opa

Twee vrouwen stappen de spreekkamer in. Een vrouw met een afgezakte jeans en een keurig kantoortype. Ze worden gevolgd door twee mannen, allebei met een glimlach op hun gezicht. Ik schuif snel nog twee stoelen bij.

Rick Paul van Mulligen: ‘Hier zijn we, twee vaders met twee kinderen. We bestaan. Regel onze rechten.’

Rick Paul van Mulligen (40) is een paradijsvogel in het diepst van zijn gedachten. Op het toneel mag hij voluit gaan, maar in het echte leven heeft hij nog vaak iets uit te leggen. Zo wordt zijn grootste geluk – het ‘regenbooggezin’ dat hij samen met zijn man René en hun gezamenlijke vriendin Nina heeft gesticht – op sociale media beschimpt en wachten ze nog altijd op gelijke rechten voor het homoseksueel ouderschap.