Teun Biemond (70): ‘In dit mandje werd ik gered, als ik het zie gaat de ramp leven’

De rijdende kaasboer van Schouwen-Duiveland is bezig aan zijn laatste rondjes over het eiland. Nog drie dagen, dan zit het werkzame leven erop voor Teun Biemond. Aan alles komt een einde als de jaren gaan tellen. Maar het is niet alleen de leeftijd die meespeelt in dit geval. Het kankerproces in Teuns lijf begint te overheersen. Hij houdt heus moed, maar het is tijd om zijn kazen aan de wilgen te hangen. Volgende week donderdag wordt hij in het Erasmus MC verwacht. “Moed verloren, al verloren”, roept hij dapper. Dat klinkt hoopvol. Maar wie goed luistert, hoort vertwijfeling.

Teun is van 29 januari 1953. Geen willekeurige datum voor wie zich bedenkt dat drie dagen later de Watersnoodramp plaatsvindt. Het water bereikt ook de ouderlijke boerderij aan de Bosweg in Oosterland. Hij heeft het van horen zeggen natuurlijk, baby Teun is dan nog onwetend. Jarenlang is er slechts de wetenschap dat hij erbij moet zijn geweest. Zijn ouders spreken maar mondjesmaat over de nacht die godzijdank geen slachtoffers maakt in de familie. “Ik moet bekennen dat ik lange tijd weinig heb stilgestaan bij wat er toen is gebeurd.”

De tsunami van 2004 deed de Watersnoodramp meer leven

Het wordt anders als Teun en zijn vrouw Corrie ruim vijftien jaar geleden de boerderij overnemen. Op de vliering vinden ze het botermandje waarmee Teun als kleine baby wordt geëvacueerd. Goed en donker opgeborgen. “Moeder heeft het nooit willen wegdoen. Sindsdien doet de Watersnoodramp veel meer met mij. De gedachte om hierin gered te worden uit de woning, het moet voor mijn ouders geen kleinigheid zijn geweest. Ik kende het verhaal wel. Toen we ouder werden, zijn we als kinderen vragen gaan stellen en kwam er meer los. Voor het eerst toen ik tien, twaalf jaar was, schat ik. Maar bij de tsunami in Zuidoost-Azië (2004, red.) ging de Watersnoodramp voor het eerst meer leven bij me. En pas echt toen het mandje tevoorschijn kwam.”

“Zullen we het naar de vuilstort doen?” Teun verslikt zich spontaan als Corrie tijdens het opruimen naar het mandje wijst. Zijn echtgenote stelt de vraag serieus, maar aan de reactie ziet ze al dat daar geen sprake van kan zijn. Teun is meer gehecht aan zijn ‘reddingsboei’ dan hij ooit heeft kunnen of willen uitspreken. “Hierin ben ik vanuit het zolderraam in een roeiboot gezet. Samen met mijn ouders en mijn broer Leen zijn we zo gered. Zus Ella was uit logeren bij mijn opa en oma in Stellendam. Uiteindelijk zijn we bijzonder goed en gastvrij opgevangen bij een gezin in Bruinisse, vertelden mijn ouders later.”

De wieg was te zwaar, de wandelwagen ongeschikt

Met het verstrijken der jaren maakt het mandje en daarmee de hele ramp meer bij hem los. Regelmatig bezoekt hij het Watersnoodmuseum. Dan denkt hij aan de families die minder geluk hebben gehad. “Sommige hebben nu nog zo veel leed om geliefden die zij aan het water hebben afgestaan.” En hij blijft elke keer even staan bij het attribuut dat hij aan het museum heeft geschonken en dat hem zeventig jaar eerder het leven redde. Hij beeldt zich zijn inmiddels overleden ouders in en hoe ze moeten hebben nagedacht hoe ze hun kleine Teun toch veilig uit de boerderij konden krijgen. De wieg was te zwaar, de wandelwagen ongeschikt. Maar het is ze gelukt.

Sindsdien weet Teun Biemond uit Oosterland: moed houden kan lonen. In welke situatie dan ook.