Ooit was Reggery een beruchte drugsdealer, nu maakt hij films met een boodschap

Zeven jaar lang zat hij in de gevangenis, na een schietpartij met dodelijke afloop. Daar windt Reggery Gravenbeek geen doekjes om: wie zijn huidige keuze wil begrijpen om Shank te maken, een fictiefilm waarin hij waarschuwt voor messengeweld met acteurs die hij zelf van de Rotterdamse straat heeft geplukt, móet zijn verleden wel kennen.

“Ik was een beruchte drugsdealer hier in Rotterdam-Zuid,” vertelt Gravenbeek (36) in een koffiebar naast metrohalte Zuidplein. “Iedereen kende me hier. Ik was een hele aardige jongen, maar als het moest kon ik op mijn strepen staan. En ik kon goed hosselen. Zelfs als je een tank nodig had, kon je het aan me vragen. Mijn leven speelde zich af in de nacht. Ik was altijd op mijn hoede. Ik had ook altijd een wapen bij me. Naderde er een andere auto? Kwam iemand in mijn buurt die ik niet kende? Het moest wel fout aflopen, er was gewoon geen ander scenario. Ik heb ook altijd gezegd: met deze manier van leven word ik hooguit 25 jaar oud. Ik heb 6 of 7 jongens verloren, vrienden, die het leven op de straat allemaal niet hebben overleefd.’'

Het liep inderdaad fout. Gravenbeek schoot op een andere drugsdealer. Die overleed. Gravenbeek werd veroordeeld tot twaalf jaar cel. Zeven daarvan zat hij uit. Daarna droeg hij nog een jaar een enkelband. “Ik schaamde me voor mijn familie toen ik vrijkwam. En voor mezelf. Ik ben beter dan dit.”

Knokken voor de wijk

Hij beterde zijn leven, in de tien jaar die hij nu vrij is: Gravenbeek is jongerenwerker, heeft stichtingen, knokt voor de wijk waarin hij kwam. “Ik wil echt iets betekenen voor de jongens die door niemand anders worden geholpen. De jongens met de capuchons, waar anderen met een boog omheen lopen.”

Want opgroeien in Rotterdam-Zuid is moeilijk voor jongens van zijn generatie, zegt hij. “Wat heb je hier? Veel is wegbezuinigd. Neem de buurthuizen. Dat zijn plekken waar je elkaar in de gaten houdt, maar er is op bezuinigd. Zelfs sporten is moeilijk. Wat doe je als je ouders het lidmaatschap van een voetbalclub niet eens kunnen betalen? Dan zit er niks anders op dan op straat te hangen.” En daar kom je, zegt Gravenbeek, al snel de verkeerde jongens tegen. “Ik raakte zelf ook bij toeval in de drugshandel terecht. Ik was in een conflict geraakt, ik was bang dat het uit de hand zou lopen. Ik ging op zoek naar een wapen maar had geen geld.”

De afgelopen jaren dacht hij goed na over zijn eigen koers. Op straat was hij een ‘hosselaar’, een regelaar. Die kwaliteiten komen naar voren in het werk van een filmproducent, ontdekte hij bij toeval. “Ik werd op straat aangesproken met de vraag of ik wilde figureren. Zo kwam ik met de filmwereld in aanraking.”

Mooier dan het acteren vond hij het regelwerk van de producent. “Die kwaliteiten heb ik ook.” Producent is hij nu zelf: donderdagavond gaat in Theater Zuidplein, vlak waar bij hij ooit dealde, de half uur lange film Shank in première. Met die film wil hij de kijker bewust maken van het toegenomen messengeweld onder jongeren. Ze hebben steeds vaker messen bij zich en gebruiken die steeds sneller, is zijn zorg. “De film is supervet geworden, maar het maken was eigenlijk voor ons allemaal nog belangrijker. Ik heb echt jongens van de straat geplukt en ze gedwongen om mee te doen aan deze film.” Dat was nogal wat. “In Rotterdam-Zuid is lang niet iedereen dol op de camera, en opeens werden deze jongens wel zichtbaar.”

Acteur met een mes

Soms waren er problemen op de set. Een enkele keer kwam een acteur met een mes naar de opnames, terwijl precies daar de film over gaat. Niet iedere acteur haalde ook de eindstreep. “Het was hard werk. Veel praten, veel repeteren, veel tekst oefenen. Ik zie wat het kan betekenen als je wel doorzet. Kijk naar de overblijvers: we zijn nu zó trots op wat we voor elkaar hebben gekregen. Sommige van de jongens denken er nu zelfs over om acteur te worden.”

En Gravenbeek zelf? Hij maakte Shank met de ervaren Rotterdamse regisseur en mede-initiatiefnemer Rien Bexkens. Hun werk is voorlopig nog niet te zien voor het grote publiek. Gravenbeek hoopt dat het International Filmfestival Rotterdam de film selecteert en begin volgend jaar als eerste vertoont. Dat idee smaakt naar meer. “Ik wil de rest van mijn leven iets voor anderen blijven betekenen. Daar voel ik me toe verplicht.”

Lees ook:

Politie in grote steden vreest geweld door drillmuziek

In grote steden neemt de politie maatregelen om door rapmuziek geïnspireerd geweld te voorkomen.