In het bos waar hij werd gevonden, is nu een wandelpad ter nagedachtenis aan Pepijn (14)

Net zoals niemand kan voorspellen wat een puber gaat doen, is het een raadsel waar het nieuwe PepijnPad in Amsterdam-Noord tussen de bomen heen kronkelt. “We hebben in coronatijd de kwetsbaarheid van jongeren onvoldoende gezien”, zegt vader Gaston Remmers (56). Moeder Titia Bloemhof (51) heeft zich na het drama meer naar binnen gericht, Remmers vond juist steun in het opzoeken van de buitenwereld.

Pepijn was pas veertien jaar maar toch al 1 meter 80 lang. Hij raakte de weg kwijt tijdens het corona-isolement en overleed op 16 januari in zijn tentje iets verderop in ditzelfde bos. Vanochtend opent burgemeester Femke Halsema het Pepijnpad door er een kruiwagen met houtsnippers om te kieperen. Zeker honderd buurtbewoners luisteren naar de toespraken van Remmers , Bloemhof en Halsema, onder hen veel scholieren.

Hoe komt het dat Pepijn is gestorven?

“We hebben veel nagedacht over onze zoon en hoe het gegaan is”, vertelt Remmers voor de bijeenkomst. “Wat inmiddels helder wordt, is dat het wegvallen van alle structuren in coronatijd bepalend is geweest. Op die leeftijd is contact met leeftijdsgenoten erg belangrijk. Pepijn werd helemaal teruggeworpen op zichzelf, verdween in een wereld van schermpjes. Hij kon in zijn eentje niet over het dode punt heen komen. Raakte achterop en moest van het gymnasium af.”

Het doet de ouders pijn dat bij de corona-aanpak de toekomst ondergesneeuwd is. Er is gekozen voor ouderen in plaats van de jeugd, zegt Remmers. “De burgers hebben zelf geen keuze kunnen maken hoe ze om wilden gaan met belangrijke vragen rond leven en dood.”

“Kenmerkend voor pubers is dat zij zich in hun eigen wereldje terugtrekken. Pepijn maakte van zijn slaapkamer een fitnessruimte waar hij veel ging trainen. Die noemden wij de PeppieGym. Hij paste zijn voeding aan, groeide en werd sterk. Hij begon weer met pianospelen. Dat gaf aanvankelijk hoop.”

Maar na een tijd begon Pepijn alles saai te vinden, de school, het leven. ‘Saaaai!’ “Drugs vond hij fascinerend, de spice of life, die in de coronawereld juist zo ontbrak. Noem zijn dood maar een noodlottige samenloop van omstandigheden.”

Zijn zoon werd uiteindelijk vrij snel gevonden. Het bleek dat hij een bivak had gemaakt in het bos. Daar lag hij in zijn tentje, met een koptelefoon op, de dikke winterjas van zijn broer aan, de armen rustig langs het lijf, een pak limonade onder de arm. Daarnaast een barbecuetje om de tent warm te houden, inclusief koolmonoxidemeter. Op de playlist had hij geluisterd naar Watskeburt van De Jeugd van Tegenwoordig. Daarom heet de website waarop de familie vrijuit praat: Watskeburtpepijn.nl

Uit de autopsie bleek dat Pepijn te veel koolmonoxide in zijn bloed had maar ook een nieuwe drug had gebruikt: 3-MMC. “We hebben aan suïcide gedacht ja”, vertelt zijn vader. “Maar dat past helemaal niet bij hem. Hij wilde waarschijnlijk een tripje maken. Pepijn had ons beloofd dat hij geen drugs meer zou gebruiken. Als ouders moet je balanceren hoe dichtbij je mag komen en hoeveel vertrouwen je geeft. 3-MMC komt binnenkort op de lijst van verboden middelen.”

“Het is een probleem dat drugs zo makkelijk beschikbaar zijn, het is dweilen met de kraan open. Er moet iets in de wetgeving gebeuren maar we moeten ook op een andere manier het gesprek aangaan met tieners. In de klas heb je twee kampen, degenen die het nooit zullen proberen en de anderen die zitten te gapen omdat ze al veel meer weten. Met simpele voorlichting bereik je hen niet. We zullen op een andere manier het gesprek moeten aangaan, niet veroordelend maar schouder aan schouder.”

De buren kwamen die avond in januari massaal op een buurtapp af om mee te zoeken naar Pepijn die niet thuis was gekomen. Tientallen stonden op deze plek te wachten, aan de rand van de wijken Elzenhagen en Jeugdland, waar nu het pad begint. Tientallen anderen zwierven door de bosstrook om hem samen met familie en vrienden te zoeken.

Remmers kreeg zoveel bloemen dat hij een oproep deed om niets meer te sturen. De dood van Pepijn greep veel mensen aan. “Ons verlies is de angst van menig ouder. Zoveel mensen hebben meegezocht, heel ontroerend. Wij zijn ook heel open geweest over wat zijn dood met ons doet. Zodoende konden anderen over hun eigen angst vertellen. Veel ouders hebben dezelfde zorgen. Door Pepijn beseffen zij dat je een kind zo kunt kwijtraken.”

De nieuwe buren van Elzenhagen zijn alternatievelingen die in 2019 weg moesten van het ontruimde ADM-terrein. Een paar jaar mogen zij neerstrijken op het terrein van de voormalige waterzuivering bij Ringweg A10 naast het bos. Die lawaaiige strook bomen langs de snelweg lag vol met troep. “Er was al een idee om een wandelpad te maken. Na de dood van Pepijn stelde ik voor om het door het bos te laten lopen. Niet aangeharkt, maar kronkelend. Dat idee hebben de buurtbewoners direct omarmd.”

Op een zaterdag eind maart zijn ze gewoon begonnen. Karrenvrachten afval kwamen er tevoorschijn van slaapzakken en vloerkleden tot snowboards en honderden golfballen. Drie maanden later ligt er dit fraaie tracé, afgezet met takken en bedekt met houtsnippers. De golfbaanbeheerder gaat het hek ophogen zodat het wandelen balloos en veilig is, als je de uitstoot van de snelweg even vergeet.

Remmers en moeder Bloemhof zijn dankbaar. Dat uit hun grote leed zoiets moois is voortgekomen. De kennismaking met de nieuwe buren, samen iets voor elkaar krijgen, de buurtjongeren helpen met een buurthonk en het Pepijnpad.

De nieuwe buren zijn makkelijk te herkennen aan hun lange dreadlocks en hun kleding die wel tegen een stootje kan. Aixia de Villanova hielp vier zaterdagen mee om het pad aan te leggen. “Ik heb zelf een zoon van 17. In coronatijd zijn drie kinderen van 14 overleden. Het is fijn om dit samen met de buurt te doen. Op het ADM-terrein hadden we alleen criminele buren. De dood van Pepijn heeft onze buurten verenigd en dit pad geëffend.”

Op het podium vergelijkt vader Remmers het pad en de jeugd: “Beide zijn grillig, jong en kwetsbaar.” Hij sluit af met een uitnodiging aan iedereen om te komen wandelen, het Pepijnpad te aaien en te onderhouden.

Lees ook:

Lockdownleed: dertigminners kregen grootste mentale klap

Dat de lockdown vandaag ten einde komt, is vooral voor twintigers goed nieuws. De laatste maanden eisten een hoge mentale tol van deze groep, blijkt uit onderzoek.