Ik had er ineens genoeg van om te moeten zorgen voor een vader die nooit voor mij gezorgd had

Hoe ga je om met een bejaarde vader die psychiatrisch patiënt is en die nog rijk denkt te worden door boten te bouwen?

Dat ik een fijne dochter ben, mailen jullie me wel eens.

Dat was vorig jaar wel anders.

Mijn vader kreeg corona. Schoot de hele tijd in en uit psychoses en had om de haverklap een kapotte bril, een kapot hoorapparaat of iets anders waarvoor ik op pad moest. En hij viel in een vaas en liep daarbij een ernstige vleeswond op die ging ontsteken.

Het gewone pakket met hem dus eigenlijk, brokken en gedoe, daar ben ik aan gewend.

Maar toen vorig jaar mijn stiefvader overleed, de man die bijna dertig jaar een vaderrol in mijn leven had gehad, was het me ineens te veel. Ik dacht dat ik verzoend was met een jeugd met een psychiatrische vader, maar dat was dus niet zo; ik had er ineens schoon genoeg van om te moeten zorgen voor een vader die nooit voor mij gezorgd had.

Maar er was personeelstekort.

Ontstoken vleeswond

Dus toen ik werd gebeld dat mijn vader naar de Spoedeisende Hulp moest met die opengesprongen, ontstoken vleeswond, ging ik.

Want wat moet, dat moet.

“Hij is trouwens ook aan het hallucineren”, zei de begeleidster die hielp om mijn vader in mijn auto te zetten.

Dat heb ik geweten.

Op de A58 begon mijn vader aan het dashboard te plukken. Hij dacht dat we in zijn oude auto van vroeger zaten en toen bleek dat dat niet zo was, wilde hij uitstappen, midden op de snelweg. Het lukte me om ons veilig in Goes en weer terug te krijgen, maar wát was ik woest, op alles en iedereen.

Ze mochten alleen bellen als hij dood was

Dat ze me nooit zo met hem op pad hadden mogen sturen, liet ik boos weten toen ik hem weer thuisbracht. Dat ze me de komende tijd niet mochten bellen, niet voor brillen, niet voor hoorapparaten en niet voor vleeswonden. Dat ze me alleen mochten bellen als hij dood was.

Eenmaal thuis weer tot bedaren gekomen, realiseerde ik me dat die autorit symbool stond voor mijn jeugd: met een onberekenbare vader vastzitten in een situatie waar ik niet uit kon.

Een flinke tijd hoorde mijn vader niets van me, ik wilde hem gewoon niet zien.

Nee leren zeggen

Ik trof een wijze oude dame die me hielp om opnieuw in het reine te komen met mijn vader en met de feiten. Evengoed was het eerste dat ik deed toen ik hem drie maanden later voor het eerst weer zag, en hij verbolgen deed over mijn afwezigheid, hem stijf schelden.

Mijn vader snapte daar niets van natuurlijk…

En toch was die scheldpartij goed, want voor míj was het goed. Ik leerde mijn vader, en mijzelf, begrenzen, alsnog. Ik kon nu nee zeggen en daardoor ook weer echt ja.

En daar ben ik blij mee, in deze laatste fase van zijn leven.