Een requiem voor de stinkende frietkraam

Is het nou frietkraam of patattent? Enfin, daarover later meer. Ubel Zuiderveld bestudeert sinds 1994 de frituurcultuur in ons geordende land. Hij is eigenlijk horecajournalist annex foodservice-watcher, maar sinds 1991 heeft hij een fascinatie voor onze frituurcultuur in het algemeen en frietkramen in het bijzonder.

“Een grote voorliefde heb ik voor de ongemaaide bermen, de periferie van de openbare ruimte, de plekken in dorpen, steden en zelfs bossen waar ooit frietverkopers neerstreken met hun kiosk, kraam of wagen”, schrijft hij op zijn site. Hij publiceerde eerder boeken als ‘Febo, Een Fenomeen’, ‘Snelle Hap’ en het ‘Nationaal Snack Handboek’. Zuiderveld heeft iets met alles wat in het hete vet kan verdwijnen, zullen we maar zeggen.

Maar hij signaleert ook een probleem en daar heeft hij wéér een boek over geschreven. De frietkraam (of patattent) staat op verdwijnen. Nederland is steeds degelijker ruimtelijk geordend, schrijft Zuiderveld, en in de berm is nauwelijks meer plek. De afgelopen jaren verdwenen ze in versneld tempo. In alle windstreken van het land fotografeerde hij daarom de afgelopen twintig jaar frietkramen, frietwagens en frietkiosken. Bij de foto’s liet hij zijn fantasie de vrije loop en hij nam zijn observaties op in korte begeleidende teksten.

Het boek is klaar, maar Zuiderveld heeft nog een probleem. Hij heeft geen geld om het uit te geven. Via een crowdfundingsactie heeft hij nog maar de helft van de benodigde 7500 euro opgehaald.

Terug naar de vraag: frietkraam of patattent? Zuiderveld komt uit het noorden, en is dus opgegroeid met ‘patat’. Maar hij zegt inmiddels ‘friet’, als eerbetoon aan de Fransen waar de staafjes tijdens de Franse Revolutie zijn geïntroduceerd. ‘De Frietkraam’, dat is dus de titel van zijn boek.

Lees ook:

Eten we straks allemaal een patatje zonder uitstoot?

De patatmakers van Farm Frites willen in 2030 geen broeikasgassen meer uitstoten. Op naar een duurzame frietketen, een patatje zonder CO2.

Weg met lange rijen, vette hap en modder: festivalgangers willen luxe

Popfestivals waren ooit het domein van een tegendraadse jongerencultuur. Die tijd is voorbij. Luxe en comfort, voor jong en oud, zijn niet weg te denken. De trends.