Deze millennials uit de Randstad willen de provincie weer aantrekkelijk maken

Anderhalf jaar geleden, kort na de beving in Zeerijp, de op één na zwaarste tot dan toe. Het nieuws zet Alied Sijpkens aan het denken. Zij groeide op in Noord-Groningen maar woont al jaren in de Randstad. Ze denkt na over haar jeugd in de Ommelanden, de plek waar haar ouders nog steeds wonen. Over de toekomst. Ze belt haar vriendin Anna, met wie ze samen op de middelbare school zat in Warffum. Schakelt meer vrienden in. Die zomer zitten vijf oud-Groningers om tafel om dit idee verder te realiseren.

Maar even, voor alle nadruk nu op aardbevingen komt te liggen. Alied wil graag beklemtonen dat ‘Ommekracht’, zoals het initiatief heet, juist heel bewust uitgaat van het positieve. “Anders blijf je in de negatieve spiraal hangen die we nu juist willen doorbreken.” Daarom ook de naam, een combinatie van ‘Ommelanden’ en ‘kracht’.

‘Zo ver weg’

Op het gemiddelde Randstedelijke verjaardagsfeestje moet ze zo vaak uitleggen waarom ze van Groningen houdt. Het beeld dat de rest van de wereld heeft, is nogal eenzijdig. Als ze zegt dat ze opgroeide in Groningen is de standaardreactie een verbaasd: ‘O? Dat hoor je helemaal niet!’. Of, valt kompaan Esther Breukelman bij, dat het zo ver weg is.

De ondernemendheid, de zelfredzaamheid, de vele start-ups, de schoonheid van het Wad, van de kwelders, ‘het allermooiste stukje Nederland’, volgens Alied. Die andere Nederlanders hebben geen idee, en dat moet anders.

Dus ze togen noordwaarts, praatten, vroegen: hoe kunnen wij helpen? Dat sloeg aan en nu komen ze op 12 oktober bijeen met honderd jonge mensen, verdeeld over tien groepen en thema’s, met op elk vakgebied een deskundige. In de ochtend maken ze een visiestuk en in de middag gaan ze dat uitwerken.

Op het provinciehuis reageerden ze enthousiast, vertelt Alied. “Daar zitten veel mensen die over dezelfde onderwerpen nadenken, maar ze zien een gat met onze generatie. Daar kunnen wij ze bij helpen.” De provincie bedde het initiatief in bij het Nationaal Programma Groningen. Dat is een programma waarbij samen met inwoners wordt bedacht hoe de provincie er in 2040 bij zou moeten liggen, op allerlei gebieden: leefbaarheid bijvoorbeeld, of werkgelegenheid.

Je kunt Groningen niet uit de mensen halen

En ja, ze stelden zichzelf de vraag hardop: zouden we niet overkomen als betweters of bemoeials uit het Westen? “Maar weet je, we proberen te helpen en een positieve bijdrage te leveren. Dat kan nooit erg zijn.” En, filosofeert Alied, misschien is afstand juist goed om beter te kunnen zien waar het over gaat, zoals je ook een stapje achteruit doet om een schilderij te kunnen bekijken. Voor de megadenktank zoeken ze in elk geval beide: zowel jongeren die nú in Groningen wonen als die er wegtrokken.

“Veel van onze generatiegenoten trekken naar de Randstad, sommigen keren later terug, anderen niet. Wij willen bijvoorbeeld van hen horen wat ze nodig zouden hebben om dat wél te doen, of om er überhaupt te blijven.”

Wat de vijf opvalt: je kunt de mensen wel uit Groningen halen, maar Groningen niet uit de mensen. “Ik ken veel mensen die helemaal niets hebben met de regio waar ze opgroeiden, maar iedereen die een connectie heeft met Groningen is blijvend trots en positief, net als wijzelf.”

Lees ook:

Groningen is geen ruïne, maar een topbestemming

Er steekt een antieke sleutel in de deur van de middeleeuwse kerk. Niemand te bekennen. Ga vooral even binnen kijken, had een vrouw op het stille dorpsplein gezegd. Dat mag je niet missen. Daarna verdween ze, in een van de oude straatjes.

De klap na de klap, díe doet Groningers pas pijn

Twee weken lang liep Trouw rond in Noordoost-Groningen en sprak met bewoners, ondernemers, makelaars, hypotheekadviseurs, onderzoekers en schade-experts. Vijf dagen later vond de beving in Westerwijtwerd plaats. Een verslag.