‘De samenleving denkt dat de Belastingdienst alles herstelt, maar het is stil’

Ze heeft haar bord vanochtend drie keer terug in de keuken gezet. Om het ook weer drie keer op te pakken en mee naar Breda te nemen. Diana Danen weet niet goed hoe haar zoon Douwe - 21 alweer - het zal vinden als hij het onder ogen krijgt. Van de andere kant heeft ze weinig te verliezen. Sinds de toeslagenaffaire haar leven is gaan beheersen, is er al veel door Danens vingers geglipt. Privé waren er al sores, de financiële problemen maakten deze duizend keer erger. Met als dieptepunt dat ze Douwe, die bij zijn vader woont, amper nog spreekt. Vandaar het bord dat ze omhoog houdt, met de tekst dat ze van hem houdt. “Ik hoop dat hij leest hoe hard ik bezig ben het onrecht terug te draaien.”

Danen staat alleen voor het kantoor van de Belastingdienst in Breda, dat is weggestopt in het grote stationsgebouw. Opgetrommelde beveiligers kijken vanaf de eerste verdieping strak op haar neer. De aangekondigde manifestatie blijkt er één van een eenling. Waar het aantal hulpeloze ouders in Amsterdam, Rotterdam en Utrecht (waar gelijktijdig wordt geprotesteerd) in elk geval in de dubbele cijfers komt, blijft Breda achter. Je zou dat eenvoudig in het belachelijke kunnen trekken, maar Danen vindt het veelzeggend. “Mensen zijn afgestompt, moegestreden. Ze willen niets meer met de Belastingdienst te maken hebben. Het is gewoon te pijnlijk.”

Geen concrete antwoorden

Vijftig kilometer noordwestelijker mogen Naftaly Joghi en haar medebetogers in Rotterdam naar binnen voor een gesprek. De organisator van deze manifestatiedag staat binnen enkele minuten alweer buiten. “Daar staan een crisismanager en een woordvoerder, maar ze kunnen nergens een concreet antwoord op geven”, briest ze. “We zijn het zo zat dat er niets gebeurt. Wat is er nu in drie jaar opgelost? Hoeveel kinderen zijn er terug bij hun ouders? Hoeveel dossiers zijn er aan de slachtoffers teruggegeven? Hoeveel zaken zijn er afgehandeld? De samenleving denkt dat de Belastingdienst alles aan het herstellen is, maar het is heel stil. Daarom is deze dag nog maar het begin. We zullen hier vaker komen.”

Soortgelijke geluiden komen uit Utrecht en Amsterdam. Ook het dossier van Diana Danen verloopt uiterst traag. Ze heeft in het kader van de compensatieregeling 30.000 euro ontvangen, de verdere procedure loopt nog. “Van dat geld heb ik een autootje aangeschaft en eindelijk dingen in huis vernieuwd. Dat was hard nodig, ik durfde niemand meer bij mij uit te nodigen. En ik heb dingen gegeten die ik al jaren niet op had. Tegelijk voelde ik me bezwaard om opeens meer uit te geven dan ik jaren had gedaan.”

Een duimpje

Het gaat de laatste tijd beter met haar. Een langdurige depressie behoort tot het verleden, met dank aan een nieuwe therapie. Voor 2023 heeft ze zich voorgenomen ‘beperkt’ met de toeslagenaffaire bezig te zijn. “De politiek moet meer werk van de afhandeling maken, het is duidelijk dat de Belastingdienst het zelf niet kan oplossen. Ik ga daar gedoseerd voor strijden, maar wil ook weer gaan leven. Ik zie mijn familie zelden, omdat ik niet te genieten ben. Mijn zus heeft kinderen van dezelfde leeftijd als mijn zoon. Als zij over hen praat, kan ik de verhalen niet aanhoren. Want ik heb niets te vertellen. Ja, dat ik een duimpje kreeg toen ik hem appte dat ik voor een coachingsopleiding was geslaagd.”

Lees ook:

Opgroeien in armoede. Veel kinderen voelen de gevolgen van de toeslagenaffaire nog steeds

Het wantrouwen in de overheid is groot onder kinderen van ouders die gedupeerde zijn van de toeslagenaffaire, blijkt uit onderzoek. Het kabinet werkt aan herstelbetalingen, maar de vraag is of geld alleen voor deze groep genoeg is.