Bij de moskee in Alblasserdam bestaat verdriet naast verbroedering: ‘Dit gaat niet om politiek’

Steeds schieten er nieuwe gedachten door zijn hoofd, ongecontroleerd, vechtend om voorrang. De vlag moet nog halfstok. Er moet geld worden ingezameld. Hoe is het met de familie? De ingezamelde spullen moeten worden opgeslagen. Alles moet zo snel mogelijk vervoerd.

Voorzitter Fazli Kafa van de Yunus Emre Moskee in Alblasserdam probeert het allemaal te regelen, in volle vaart, ‘de emoties daarom onderdrukkend’, zoals hij het zelf zegt. Hij doet het samen met zijn bestuur en de tweehonderd leden en hun gezinnen van zijn – in een onopvallend gebouw gevestigde – moskee.

“Onze gemeenschap is natuurlijk maar klein”, legt Kafa dinsdagochtend uit, als de eerste dag aanbreekt waarop ingezameld wordt. “Wij zien de beelden uit Den Haag en uit Rotterdam ook. Grote stapels met zakken kleding en spullen.”

Veertig zakken met spullen

Aan die stapels kan deze moskee in Alblasserdam de komende dagen niet tippen. Maar, meent de voorzitter, ook het kleine kan nu ‘ongelooflijk veel’ voor de slachtoffers betekenen. Dat heeft hij dan ook al laten weten, aan zijn leden, aan de plaatselijke pers, aan iedereen die het horen wil. Voor de deur liggen dinsdagochtend rond elf uur al zo’n veertigtal zakken. Sommige zakken puilen dusdanig uit dat ze niet eens dichtgebonden kunnen worden.

Op deze manier bijdragen is voor veel leden het enige wat ze op dit moment kunnen doen, veelal tot hun eigen frustratie. Veel van de Alblasserdamse moskeeleden hebben familie in de stad Kayseri. Hun vaders kwamen uit die stad om in dit dorp bij Rotterdam te werken in de staalfabriek, of op de scheepswerf. Puin bleef hun moederstad Kayseri bespaard, angst niet. Uit vrees voor instortende gebouwen sliepen veel bewoners ondanks barre weersomstandigheden de afgelopen nacht buiten.

Kafa wil iets betekenen

“Ik las gisterochtend in een van onze appgroepjes opeens: sterkte Turkije.” Sindsdien leeft de voorzitter in een roes, zegt hij. “De eerste paar uur was ik vooral heel emotioneel. Daarna kwam het gevoel dat ik iets moest doen. Iets betekenen.”

Dat gevoel heeft moskeeganger Ali Sener (43) ook. Hij is hier vice-voorzitter. Sener heeft zijn werk dinsdagochtend afgezegd, hij is gekomen om zakken te sjouwen en te sorteren. Mannen van deze moskee wilden het liefst meteen naar Turkije vliegen. Alleen: in het rampgebied blijkt vooral behoefte aan getraind personeel. Sener, Kafa en de andere mannen: ze blijven de komende dagen in Alblasserdam, op bijna 2800 kilometer afstand.

Voor het vervoer van de spullen is contact met een grotere moskee in Dordrecht, die op haar beurt weer contact heeft met een Turkse vliegmaatschappij die een vrachtvlucht wil inzetten. Als dat niet lukt, dan maar vrachtwagens.

Iedere overledene is er een te veel

Er is verdriet. Want veel familieleden blijken veilig, maar een neefje van een van de bestuursleden is omgekomen. Van anderen is het lot nog onduidelijk. “Iedere overledene is er een te veel.”

Te midden van al het verdriet, doet het ook goed dat de ramp landen lijkt te verbroederen, vindt Sener. “Nederland en Turkije lagen elkaar politiek gezien de laatste tijd minder goed. Maar Nederland heeft razendsnel hulptroepen gestuurd.”

De voorzitter snapt dat. “Het gaat nu niet om politiek. Het gaat om mensenlevens. Dat signaal wordt door Nederland en nog veel meer landen heel goed afgegeven.”

Bedankt voor je hulp, zegt voorzitter Kafa dan. Hij kan gewoon niet langer stilzitten, lijkt het, hij moet iets doen. Hij verontschuldigt zich, verlegen, terwijl hij opstaat. “Ik moet de vlag halfstok gaan hangen.”

Lees ook:

Al een paar uur na de aardbeving is de hulp van Turkse Nederlanders onderweg

De Turkse gemeenschap in Nederland leeft mee met de slachtoffers van de aardbeving. Dinsdagochtend vertrekt de eerste vrachtwagen met hulpgoederen.