70 jaar na de Watersnoodramp krijgt heldenhond Bläsz een standbeeld in zijn dorp

De bekendste inwoner uit de geschiedenis van Scharendijke? Dorpsraadvoorzitter Tanny de Rooij graaft even diep in haar geheugen, maar voor deze eretitel komt er echt maar eentje in aanmerking. Geen mens heeft ooit in de voetsporen van Bläsz kunnen treden, niemand is verantwoordelijk voor een mooier verhaal dan de Appenzeller sennenhond. Een verhaal waar je zeventig jaar later nog steeds een glimlach van krijgt. En dat doorverteld moet worden, vinden ze aan de boorden van het Grevelingenmeer op het Zeeuwse eiland Schouwen-Duiveland. Bläsz krijgt volgende week daarom een standbeeld op het dorpsplein.

En dat terwijl de koeien tijdens de Watersnoodramp van 1953 in eerste instantie niets van de tweejarige hond wilden weten. Rinus Hubregtse weet nog goed hoe het vee koppig bleef staan terwijl Bläsz de dieren naar veilige oorden probeerde te drijven. Als overbuurjongen van elf jaar – de eigenaar van Bläsz was al gevlucht – vergezelde hij zijn vader, die met het achtergebleven hondje de landerijen afging. “Pas toen het water hoger kwam, zullen die koeien ook hebben aangevoeld dat ze weg moesten. Bläsz beet ze gewoon achter in de poten om ze in beweging te krijgen. Een prachtbeestje, hij liep elke dag bij ons langs.”

500 meter heen, 500 meter terug. Steeds ging Bläsz op en neer naar de dijk om een nieuwe lading koeien af te leveren, grotendeels zwemmend. Daarna was het vee van een volgende boerderij aan de beurt, die nog verder weg lag. Tientallen dieren overleefden daardoor de ramp die aan ruim 1800 mensen en 47.000 stuks grootvee het leven kostte. Toen het water te hoog kwam, moest de hond zijn strijd staken. Meer kon hij niet betekenen.

Sterk vermagerd

De twee dagen zwemmen door het ijskoude water hadden hun tol geëist, herinnert Miems van Citters zich. De burgemeestersdochter zag Bläsz sterk vermagerd terug na het avontuur. “Hij was een pup van mijn vaders hond, wij hadden hem overgedaan naar een boer. Na de ramp kwam Bläsz bij ons aansterken. Een aanhankelijk beestje, hij legde zo zijn hoofd op mijn knie. Aan zijn oogjes kon je zien wat voor knap dier hij was. Ik hoop maar dat je dat karakter in het beeld kunt terugzien.”

Want Van Citters, 86 inmiddels, is de maker ervan. Op verzoek van de dorpsraad ging de kunstenares met oude foto’s en haar geheugen aan de slag om de hond te vereeuwigen.

Het is overigens niet de eerste keer dat hij geëerd wordt. Kort na de ramp was er al een ontmoeting met koningin Juliana én er kwam een klein beeldje richting Scharendijke namens de New Yorkse Huntington Dog Club.

Uitzondering gemaakt voor Bläsz

De Rooij: “Na de herinrichting van ons plein vonden we bij de dorpsraad dat er een beeld moest komen. Van Bläsz, was het idee. Daar hebben we sponsors voor gevonden. Onder andere een organisatie die investeert in beelden van mensen op Schouwen-Duiveland. Eigenlijk kwam een hond niet in aanmerking, maar voor Bläsz werd een uitzondering gemaakt.”

Helaas kent het verhaal wel een droevig einde. De heldenhond heeft niet lang van zijn status kunnen genieten. “Toen hij vier was, is Bläsz door een tractor overreden”, zegt Van Citters. “Dat was treurig, maar ik kan nog steeds blij van hem worden.”

Lees ook:

Nederland is natter én droger dan ooit. We moeten gaan luisteren naar het water

We vallen van overstroming in droogte, gaan van water keren naar water koesteren. Wat is Neerlands verhouding met water?

‘We gaan sluiten’, klinkt het plechtig als de schuiven van de Oosterscheldekering zakken

De noordwesterstorm Corrie zorgt ervoor dat drie van de vijf stormvloedkeringen moeten sluiten. De situatie is niet uniek, maar komt slechts af en toe voor. Voor de Oosterscheldekering is het de vijfde keer sinds 2010.