Het portret van een ochtend, de routine van de dagen

Midweek. Een woensdag in juli. Na een aantal frisse, grijze dagen schijnt de zon. Nog hoor ik de kinderstemmen van de basisschool verderop in de straat. Dadelijk heeft ook dit deel van het land vakantie en vallen de schoolpleinen stil.

Het tuinpad ligt bezaaid met pruimen; de boom is een feest voor duiven, vlaamse gaaien, halsbandparkieten en mezen. De pruimenlast is zo groot dat een tak is afgebroken. Andere buigen vervaarlijk door. Overvloed die tot zelfverminking leidt.

Gesloten gordijnen houden in de woonkamer het zonlicht nog even ­buiten. De kranten hebben hun slanke ­zomerpak aangetrokken, nieuwe ­columnisten verkopen hun meningen.

Ik blader de kranten door, in de tuin bij thee en toast, neem een douche, kleed me aan en begeef me op weg.

Zijdegarens voor de bruine uniformen

Zo is de routine van de dagen. Ik ga stadinwaarts, tussen het geboomte, over het oudste fietspad van het land, aan weerszijden herenhuizen en stadspaleizen als decorstukken.

In de winkelstraat bij de kiosk een dagelijkse blik over het rek met buitenlandse kranten, niet vanwege het nieuws, maar om hun bijlages en feuilletons. Ze voeden soms de Kleine ­Verslagen.

Zo memoreerde deze week de Süddeutsche Zeitung de dertigste sterfdag van de grote dirigent Herbert von ­Karajan, die in 1989 aan een hartinfarct ­bezweek. Niet om zijn werken ging het hier, maar om zijn tweede vrouw, Anita Gütermann, die zijn carriére onder de nazi’s mogelijk had gemaakt. Karajan had gastdirigentschappen in 1944 in het bezette Parijs en in Boekarest.

Anita Gütermann, met wie hij in 1942 trouwde, was weliswaar een kwart Joods, eine Vierteljüdin, zoals dat destijds heette, maar haar vaders weverij leverde fijne zijdegarens voor de bruine uniformen van de SA. En Goebbels was erg van haar gecharmeerd.

Von Karajan zou na de oorlog zeggen dat zijn toetreden tot de NSDAP niets meer was dan een toetreden tot de Zwitserse Alpenvereniging om de Eiger te beklimmen.

Een zeiljacht voor de kust van Saint Tropez

Toen in de jaren vijftig in de Verenigde Staten kritiek luid werd op Karajans carriére onder de nazi’s, zette men ­Gütermanns afkomst in als tegen­argument; het zou de dirigent vrij­pleiten van al te grote nazisympathieën.

Het weerhield Karajan er niet van om te scheiden en in 1958 het 19-jarige Dior-model Eliette Mouret te huwen. Bij het artikel in de Süddeutsche staat een grote foto van het stel, genomen op een zeiljacht voor de kust van Saint Tropez in 1967.

Een leven vol glamour.

Ik lees deze faits divers bij een kop koffie in een café en overweeg of ze stof bevatten voor een verslag. Ik heb het antwoord intussen gegeven.

De ochtend loopt bijna ten einde en ik ga nog even een boekhandel binnen, eigenlijk om te zoeken naar het Tiberiusboek van Willemijn van Dijk, maar dan valt mijn oog op een prachtig­ ­omslag van een verhalenbundel: Awayland van Ramona Ausubel.

Ik ken haar niet. Een van de verhalen begint zo: The woman was weeks away from the end. Maybe even days away.

Meteen gekocht.

Met het oog van een antropoloog en de pen van een dichter doet Wim Boevink dagelijks verslag over de grote en kleine wereld om hem heen.