En nooit is zelfs een nietig leven voltooid

Zoveel zaken zijn hier aangestipt, begonnen, verkend, maar niet afgesloten; het bleven lopende zaken. Eigenlijk ongeveer net zo als bij het verdere nieuws in de krant: het houdt nooit op.

Een lezer schreef me onlangs hoe het nu toch was afgelopen met die opgraving in Amphipolis, die thriller in de Griekse archeologie waarover ik in 2014 enige tijd met fascinatie had bericht. Ze was bang dat ze nooit de uitkomst ervan zou ervaren. Want er is één ding dat met zekerheid wel afloopt: dit Klein Verslag.

Ergens in dat jaar, in 2014, was de blootlegging van een vorstelijke grafheuvel uit de tijd van Alexander de Grote begonnen en van de vorderingen werd hier met regelmaat bericht, van de ingang met de onthoofde sfinxen, van de door vrouwenfiguren gedragen poort, van de kamers met schitterend mozaïek, van marmeren deuren tot in een grafkamer met gebeente.

Ik berichtte schrijvend achter de gravers aan – gebruikmakend van het feuilletonkarakter van het Klein Verslag – maar in die laatste kamer met gebeente stokte het, en voor zover ik weet is de grafheuvel nog steeds niet toegankelijk voor een publieke bezichtiging. De beenderen behoren vermoedelijk toe aan de moeder en de vrouw van Alexander. Ik zou er graag nog eens kijken.

Ook Las Vegas, een week lang voorwerp in ‘Short Reports’ in 2007, zou ik wel weer terug willen zien, ofschoon dat nu vanwege alle restricties vrijwel onmogelijk is. Des te opmerkelijker dat de burgemeester van de woestijnstad in Nevada er in de Washington Post nu voor pleit om alle casino’s weer open te gooien volgens het adagium dat ook het oplopen van het coronavirus een gokspel is. “Zo kan iedereen een drager zijn.” Gelijke kansen.

Wat een stad.

Er zijn natuurlijk ook zaken die wel afgerond konden worden, in zekere zin. Het Demjanjuk-proces eindigde in een vonnis, een schuldig-verklaring, al was de veroordeelde intussen zo oud dat hij voortijdig stierf. En nooit kan de herinnering uitdoven aan dat kamp waar hij bewaker was, aan Sobibor, en de duizenden doden.

Uitdoven deed wel een bijzondere missie in het heelal – de missie van ruimtesonde Rosetta met het landertje Philae die na een reis van tien jaar de rondkogelende komeet 67P bereikten. Ook dit grootse avontuur van de Europese Esa werd hier met ingehouden adem gevolgd, en soms ook met het terugdringen van tranen.

Philae landde wat onhandig op de komeet, stuiterde naar de schaduw van een klifwand – zijn panelen buiten het zonlicht. Daar liep zijn batterij lanzaam leeg, als een klein sterven diep in het heelal. Twee jaar later, in 2016, kwam hij nog even tot leven, de komeet raasde in de richting van de zon.

Wat we weten dankzij hem en Rosetta die maar bleef cirkelen om de komeet is dat het er scherp ruikt naar urine, amandelen en rotte eieren. En dat de komeet elementen bevat die raken aan het begin van leven. Oerdeeltjes van hoe mogelijkerwijs het leven via inslagen op aarde kwam.

Een leven dat lijkt op dat van mijn vroegere cavia’s. Een kooi, een tunneltje van wilgetenen, een stalen nippel om uit te drinken, altijd binnen, een sprintje van twee decimeter, een ultrahoog knorretje. En nooit is zelfs een nietig leven voltooid.

Met het oog van een antropoloog en de pen van een dichter doet Wim Boevink dagelijks verslag over de grote en kleine wereld om hem heen.